Les Koalas auront disparu d'ici 30 ans

Les Koalas auront disparu d'ici 30 ans

On a du mal à l'imaginer et pourtant même les animaux les plus célèbres de la planète sont en danger d'extinction. La preuve cette fois en Australie, où le nombre de koalas ne cesse de chuter. De quoi faire craindre une disparition totale de l'espèce d'ici 30 ans. Actuellement, on compte entre 43.000 et 80.000 koalas à l'état sauvage.

"La déforestation continue sa course folle, les koalas voient donc leur habitat naturel disparaître", explique Deborah Tabart de la fondation Koala Stichting. Dans le nord du Queensland, on ne trouve déjà plus de koalas, alors qu'ils étaient encore 20.000 il y a dix ans.

La fondation espère que le gouvernement prendra des mesures pour protéger les koalas. Ce n'est pas la première fois que celle-ci appelle à l'aide mais rien n'a évolué pour le moment.

Les koalas vivent dans des forets d'eucalyptus, essentiellement dans l'ouest et le sud de l'Australie. Ces animaux sont très exigeants concernant la qualité des feuilles qu'ils mangent. Le koala a également besoin de grands espaces pour vivre. (ca)

Les animaux aussi font la différence entre le bien et le mal

On nous a appris que la différence entre l'homme et l'animal est que le premier peut faire la distinction entre le bien et le mal. Mais, selon le Sunday Telegraph, ce n'est pas vrai car les animaux aussi sont capables de faire la différence entre ce qui est juste et ce qui ne l'est pas.

C'est en tous cas ce qu'affirme le professeur Mark Beloff, un ecologiste lié à l'université de Colorado à Boulder, dans son nouveau livre controversé.

Les considérations morales se trouvent dans les cerveaux de tous les mammifères et forment la "colle sociale" qui permet même aux animaux de nature agressive et compétitive de vivre en groupe.

M. Bekoff étaie sa thèse d'innombrables exemples démontrant que plusieurs sortes d'animaux ont un sentiment inné de ce qui est juste, montrent de l'empathie et aident les animaux en détresse.

Bekoff est persuadé que les "propriétés morales développées par les animaux leur permettent d'adapter leur comportement, surtout chez les animaux qui vivent en meutes, comme les loups, ou en groupes, comme les chimpanzés, car ces codes leur permettent d'améliorer leur collaboration ou d'empêcher les conflits internes".

De récentes recherches en neurologie ont permis de découvrir que les mammifères, comme les dauphins et les baleines, ont les mêmes structures dans leur cerveau que celles qui permettent à l'homme d'éprouver de l'empathie.

A l'appui de cette thèse, Bekoff, qui a écrit son livre avec Jessica Pierce, cite l'exemple de dauphins qui ont aidé des hommes à échapper aux requins et d'éléphants qui ont aidé une antilope à fuir. (belga)

Naissance d'un éléphanteau au zoo d'Anvers

L'éléphante Phyo Phyo a mis bas dimanche matin au zoo d'Anvers, aux alentours de 8h45. La maman et le nouveau-né se portent bien, mais les prochaines heures seront cruciales. C'est la première fois qu'un éléphanteau voit le jour au zoo d'Anvers. Il s'agit également d'une première belge. Le nom de l'éléphanteau sera dévoilé mardi.

Après une gestation de 22 mois, les premières contractions s'étaient manifestées jeudi. Samedi matin, l'éléphante excrétait du mucus et, dimanche, elle mettait bas. L'éléphanteau pèse quelque 100 kilos. Vingt minutes après avoir vu le jour, il tenait déjà sur ses pattes.

Son sexe n'est pas encore connu, les soignants n'ayant pas encore approché le nouveau-né. Le prénom de l'éléphanteau commencera par la lettre K. Les visiteurs du site ont déjà émis plus de 8.000 suggestions.

Les soigneurs trancheront. Le nom choisi sera dévoilé mardi au cours d'une conférence de presse, en présence du ministre-président flamand Kris Peeters et du bourgmestre d'Anvers Patrick Janssens. L'événement pouvait être suivi en direct sur le site www.bebe-elephant.be. Environ 350.000 personnes ont visité le site web. Des écrans géants avaient également été installés sur la Mechelseplein à Anvers. (belga/chds)

Les produits dérivés du phoque interdits en Europe

Le Parlement européen a voté mardi à Strasbourg en faveur d'une interdiction du commerce des produits dérivés du phoque, à la
veille d'un sommet entre l'UE et le Canada, le principal exportateur de
ces produits.

Déjà approuvée par les Etats membres fin avril, cette interdiction a
été approuvée sans surprise au Parlement par 550 voix contre 49. Elle
entrera en vigueur pour la prochaine campagne de chasse en 2010.

Le Canada, mais aussi la Norvège, avaient annoncé leur intention de
porter plainte devant l'Organisation mondiale du commerce (OMC) en cas
d'interdiction. (belga)

Google embauche 200 chèvres en guise de pare-feu

Google a trouvé à un nouveau pare-feu original ... les chèvres. Le géant américain de l'internet utilise une technologie inattendue et pas vraiment à la pointe de la modernité pour lutter contre les incendies autour de ses bureaux californiens: les chèvres, connues pour leurs talents de débroussailleuses.

Google a embauché 200 de ces créatures pour brouter les terrains entourant son campus de Mountain View en Californie. La région est fréquemment ravagée par de vastes incendies de forêts dévastateurs, et plusieurs années de sécheresse ont aggravé la situation.

"Nous avons certains terrains que nous devons tondre à l'occasion pour éliminer les mauvaises herbes et les broussailles pour réduire les risques d'incendie", écrit un responsable de Google, Dan Hoffman, sur le site du groupe. "Au lieu d'utiliser des tondeuses électriques bruyantes qui utilisent de l'essence et polluent l'air, nous avons loué des chèvres ... pour faire le boulot à notre place", a-t-il ajouté. (afp)

Найдены останки невероятных существ, похожих на львов

Исследователи обнаружили останки предка современных львов, который был почти в два раза больше современных "царей зверей". Гигантские животные обитали на территории Европы, Великобритании и Канады примерно 13 тыс. лет назад.

Древний львы отличались от современных не только размером, но и весом тела. Кроме того, они жили и в сравнительно холодных регионах планеты: в Европе от территории современной Германии до Урала и в Северной Америке на территории средних широт Канады и Аляски.
www.novoteka.ru

რეალური მიზანი.

ერთიანში სიცარიელე სიცარიელეში სივრცე სივრცეში ვარსკვლავები დღეს ვერაფერი გკითხე კითხვაში აზრი აზრში მიზანი შენში ღმერთია მიზანი ერთია ერთი გულია გულში სულია მიზანი რეალურია ის თვით სიყვარულია.

Un porc naît avec trois yeux et deux groins

Un porc naît avec trois yeux et deux groins


Un porc est né en Chine avec trois yeux et deux groins. A la grande surprise des agriculteurs de la ferme dans laquelle il a vu le jour évidemment! Le porc faisait partie d'une portée de huits bébés. "Nous avons été choqués", a déclaré son propriétaire, Liu. "Nous ne savons pas ce qui a bien pu se passer."

La maman, une truie de quatre ans, aurait pu, selon les vétérinaires, manger de la nourriture empoisonnée pendant la gestation. A moins qu'il ne s'agisse d'une mutation génétique.

Dé.L.

ბოჰემა

ბოჰემა

ძველი ტფილისის ლიტერატურული ბოჰემა


სა-მშობ-(ე)ლო... საოცრად ტევადი სიტყვაა! იგი ჩემთვის თბილისიდან იწყება, რადგან ჩემი მშობლების სამყოფი, ჩემი დაბადების ადგილია!.. მაღელვებს მისი სიხარულიცა და დარდიც, წინსვლა და ჩამორჩენა, ახალმშენებლობა, ფერი, შადრევნებისა და ძეგლების თავგადასავლები...…
ერთხელ მშობლიური ლიტერატურის გაკვეთილზე ძველ თბილისზე ვსაუბრობდით. მასწავლებელმა იოსებ გრიშაშვილის ლიტერატურული ბოჰემის წაკითხვა შემოგვთავაზა.
ასი გვერდის კითხვა მოვალეობის გამო დავიწყე. არც მეგონა, თუ ასე დავინტერესდებოდი!... მერე სურვილიც გამოჩნდა, რომ სხვათათვისაც მეამბნა (მოკლედ, რა თქმა უნდა).
ბოჰემა ფრანგული [Bოჰემე] წარმომავლობის სიტყვაა და ნიშნავს მსახიობთა, მუსიკოსთა, მხატვართა და მწერალთა დაუგეგმავ, უთავბოლო ცხოვრებას.
ბოჰემური ცხოვრების ჩვენება გარვეულ ადგილს იკავებს ამა თუ იმ ქვეყნის პოეზიაში. ხშირ შემთხვევაში მწერლები უმღერიან უდარდელსა და უწესრიგო ცხოვრებას.
ბოჰემა შეიძლება იყოს, როგორც ინტელიგენტური, არისტოკრატული, ასევე ხელოსნური, ქალაქური. ასეთი გახლდათ ე.წ. ყარაჩოღლური პოეზია თბილისელი ხელოსნებისა, რომელთაც ცხოვრებისადმი მსუბუქი დამოკიდებულება ახასიათებდათ.
სწორედ მათი ყოფაა აღწერილი იოსებ გრიშაშვილის წიგნში ,,ძველი ტფილისის ლიტერატურული ბოჰემა’’.
XIX საუკუნის საქართველოში რამდენიმე მსხვილი დასახლება იყო, მაგრამ მათ მხოლოდ სიტყვა ,,ქალაქით’’ არ მოიხსენიებდნენ: უნდა თქმულიყო ,,ქალაქი ქუთაისი,’’ ,,ქალაქი ბათუმი”. თბილისში წამომსვლელი კი იტყოდა – ქალაქს მივდივარო და ყველასთვის გასაგები იყო, რომ დედაქალაქი იგულისხმებოდა.
ტფილისი ადრე ვახტანგ გორგასლის მიერ გაშენებული სოფელი გახლდათ. განცვიფრებულია დამაარსებლის გამჭრიახობით იოსებ გრიშაშვილი, რადგან ტფილისი ერთსა და იმავე დროს იცავს კახეთის ფლანგს, ქართლის ფრონტსა და მესხეთის ქედს. ასეთი დიდებული მდგომარეობის გამო სოფლური დასახლება თანდათანობით ქალაქად გადაიზარდა.
ქართველები მეტისმეტად სტუმართმოყვარენი გახლავართ და ჩვენს გვერდით დამკვიდრდნენ: ებრაელები, სომხები, აზერბაიჯანლები, რუსები, უკრაინელები, ბერძნები, ქურთები...
გაჩნდა უბნები: თათრის მოედანი, კლდის უბანი, ავანაანთ ხევი, ლეღვთა ხევი (ახლა ბოტანიკური ბაღი), ისნის ყელი, პატარა და დიდი სირაჩხანა, მეტეხის ორივე ხიდი ფარგლები, აბანოების მიდამო, სეიდაბადი, ორთაჭალა, ხარფუხი და მისი მიჯნა – განჯის კარი...
სავაჭრო ცენტრად თათრის მოედანი ითვლებოდა. იქ მიდიოდა ფქვილი, ხორბალი, ბრინჯი, საზამთრო, მასხალი, ყველი, მატყლი, ერბო, კვერცხი, კარტოფილი, კარაქი, მარილი, ბოსტნეული-მარნეულიდან, დურნუკიდან, შორაგალიდან, ყარაიაზიდან, არდაშიდან, ზაქათალიდან, დუშეთიდან, მანგლისიდან ბორჩალოდან და სხვ.
სოფლებიდან მოტანილი საქონელი ჯერ ქალაქის მცხოვრებთ უნდა ეყიდათ, შემდეგ ქორ-ვაჭრებს. ჭრელ მაღალ ბოძზე ბაირაღი როცა იყო აღმართული, მცხოვრებლებს უნდა ევაჭრათ. ხოლო, 12 საათზე ბაირაღს დაუშვებდნენ და სოფლელთა აღებ-მიცემობა იწყებოდა(დიდებულია არა?).
თბილისური მეტყველება განსხვავებული იყო ყოველთვის, რასაც მრავალეროვანი მოსახლეობა და მტერთა თავდასხმები იწვევდა. ლიტერატურულ ენას შეერია თათრული, სპარსული, არაბული, სომხური, ლათინური, შემდეგ რუსული...
ენის წახდენას, ყველაზე მეტად ვაჭრები უწყობდნენ ხელს. მათ მიაჩნდათ, რომ განათლებულობის დასამტკიცებლად საჭირო იყო რუსული სიტყვების გამოყენება, მაგ. შეიძლება მოგესმინათ ასეთი ნაამბობი: ,,პრისტავმა გადაარჩია ოთხი საროჩკა სხვადასხვა ცვეტისა: ლილოვი, გალუბოვი, კარიჩნივი, სირენივი. ბუმაგაში გაახვევინა და ჩაიდო ვეშჩებით გატენილ საკვოიაჟში”. საბრალო ჩემი ენა! თუმცა, არა, საბრალო კი არა ყოჩაღი, მებრძოლი, გამტანი, სიცოცხლისუნარიანი (მის შენარჩუნებაში უდიდესი წვლილი მიუძღვით ქართველ მწერლებს)!
დედაქალაქის მოსახლეობის უმეტესობა, რომელთაც განათლების საშუალება არ ჰქონდათ, მცირეწლოვან შვილებს ხელობის შესასწავლად ბალღობიდანვე მიაბარებდნენ ხოლმე შეგირდად, რომელიმე ოსტატს, რომ ,,ერთი ლუკმა პური” მუდმივად ჰქონოდა და, როგორც ამბობდნენ, ,,კაცი გამოსულიყო”. მიაბარებდნენ კარგ ხელოსანს და ეტყოდნენ: ,,ძვალი ჩემი, ხორცი შენი – გამიზარდე შვილი, ოსტატო!”
ხელოსნები ერთიანდებოდნენ ერთ ჯგუფად, რომელსაც ,,თაბუნი” ან ,,ასნაფიცი” ერქვა. აკადემიკოს ივანე ჯავახიშვილის აზრით, VI საუკუნეში მცხეთასა და თბილისში გამოჩნდნენ სპარსი ხელოსნები. ისინი თანამოსაქმეებს უწოდებდნენ ,,ჰამქარს”. ამ უკანასკნელმა სიტყვამ ქართული განდევნა ,,ჩვენ ხომ ყველაფერი უხოური მოგვწონს)!
ამქარს ჰყავდა გამგეობა, რომელსაც უსტაბაში (ოსტატთა თავი) ხელმძღვანელობდა; ჰქონდა საკუთარი დროშა, რომელზეც გამოხატული იყო ფირი (ღერბი, ემბლემა). ჰაყავდათ მფარველი წმინდანი, ჰქონდათ წესდება. ხელობას 5 – 6 წელი სწავლობდნენ.
შეგირდს აკურთხებდნენ და უწოდებდნენ ქარგალს – ანუ მცოდნე ხელოსანს. ოსტატი კი ასე დალოცავდა: ,,ოფლითა შენითა მოიპოვე პური შენი. ღმერთმა, როცა ყველა სულდგმული გააჩინა, ბრძანა, შრომითა და რუდუნებით ისაზრდოვეო. ღმერთმა გაშოროს შური და სიბოროტე ხელქვეითებისადმი. მორჩილო და ნამუსიანო შეგირდო! დღეის შემდეგ ატარებ ხელოსნის სახელს. სოლომონ ბრძენი და წინასწარმეტყველები, მოციქულები და ყველა წმინდანნი ჰქადაგებდნენ, რომ ადამიანმა მხოლოდ პატიოსანი შრომით უნდა იცხოვროსო”.
ამქრები უანგაროდ ეხმარებოდნენ ქვრივ-ობლებს.
ამქრობა ყარაჩოღელთა კულტი იყო.
ყარაჩოღელი წარმოსადეგი პიროვნება გალდათ – მხარბეჭიანი, ბრგე და პირბუდაღი; შავ ჩოხაში მორთული, შიგნით წითელი აბრეშუმის პერანგით, შავი ატლასის წვრილნაოჭიანი ახალუხით, განიერი შარვლით, ქოშებით ან წაღებით, ვერცხლის ქამრით, ქამარში – მწვანე ბაღდადით, გარიბალდის ქუდით, ვერცხლის ჩიბუხით, ქისა წეკოთი...
ყარაჩოღელის გადაგვარებულ სახეს კინტო ეწოდა (კვინტო ძველად კუდიანს ნიშნავდა). მას ვაჟკაცური არაფერი ეცხო: ჩიკორა, თვალმანკი, დაწინწკლული ჩითის პერანგიანი, გვერდზე შესაკრავი საყელოთი შავი ახალუხით, განიერი შარვლით, ქეჩის ქუდით ან ,,კოზინოკიანი შლიაპით”, უქუსლო ჩუსტებით, გულზე ძეწკვიანი საათით, წელზე აბრეშუმის სარტყლით ან ვერცხლის ვიწრო ქამრით, ქამარში უბრალო ხელსახოცით, ჩოხას არ ხმარობდნენ...
ყარაჩოღლის სიტყვა თამამი იყო და გულუბრყვილო. კინტოს მეტყველება – გაცვეთილი ფრაზები, შაბლონური, მშიშარა, ლაქუცა, მატყუარა.
ყარაჩოღელი იმდროინდელი მოქალაქეა, როცა ,,ქართლის ცხოვრების” სიტყვით: ,,ქალაქი ტფილისი ჯერეთ არა სრულიად შემოყვანებულიყო უღელსა ქვეშე მორჩილებასა”. ყარაჩოღელი სინთეზია ქასრთული და აღმოსავლური ქვეყნების ურთიერთობისა.
კინტო კი ბაზრის წიაღში შეიქმნა, როცა ვაჭრობამ ხელობას გაუსწრო! კინტო ცუღლუტია და მცირე უნარისა.
გარდა აღმოსავლური სახისა, თბილისი ევროპულსაც ატარებდა. ლევ ტოლსტოი წერდა: ,,თბილისი ჰგავს პეტერგბურგსო”.*
წინსვლა საერთაშორისო ცხოვრებისთვის ფეხისაწყობა, მოგეხსენებათ, დიდებული რამაა, მაგრამ ჩვენ ზოგჯერ ზომიერების გრძნობა გვღალატობს! ამიტომ იყო, შეშფოთებული ილია რომ წერდა: ,,თითქოს ჩვენები აბარგებულან, გახიზნულან და სხვები დასახლებულან. გული გულს აღარ ეკარება და სურვილი – სურვილსა. ლეჩაქი რა არის, ლეჩაქიც კი ვეღარსად დაგვინახავს, თითქოს ნამუსთან ერთად ისიც მოუხდიათ და გადაუგდიათ”.** (დღევანდელობა ხომ არ გენიშნა მკითხველო?!)!
ძველ თბილისს მრავალი ეგზოტიკური გასართობი ჰქონდა. ერთ-ერთი გრანდიოზული სანახაობა გახლდათ ყეენობა (იგი გარეგნულად ევროპულ კარნავალსა და მასკარადს წააგავს).
ყველიერის უკანასკნელ დღეებში თბილისის უბნების – ავლაბრის, ნარიყალას, ჩუღურეთის მოსახლეობა, ფეიქრები, ხელოსნები, მჭედლები ემზადებოდნენ ,,ყეენობისთვის”: აკეთებდნენ ხმლებს, ხანჯლებს, საცერე რგოლებს, შურდულებს. ქალაქი იყოფოდა ორ უბნად. ,,ყეენი” შემოდიოდა ისნიდან, ,,დაიპყრობდა” ქალაქს, ,,ჩააყენებდა” თავის ხალხს. ყეენი კარიკატურულად იყო გამოწყობილი და უკუღმა (პირშექცევით) იჯდა ვირზე.


* ,,Письма Л. Н. Толстого”, 1910წ. გვ. 13.
** ილია ,,ქართული წიგნის გამოცემა’’, ტ. III, გვ. 309.
ყეენი ენამოსწრებული და ოხუნჯი უნდა ყოფილიყო. თავზე შაქრის ქაღალდის ქუდი ეხურა, ხმლის ნაცვლად ქაფქირი ეჭირა, მეორე ხელში – ჟანგიანი შამფური, რომელზეც ხახვი იყო წამოგებული, სახე გამურული. თანმხლებნი ხმაურით, ზურნის ჭყვიტინით მისდევდნენ. ხელჯოხიანები ხალხს ,,ხარკს” ახდევინებდნენ. ყველა მოვაჭრეც კი ვალდებული იყო ,,გადაეხადა” (ყეენობა ,,მუნდირების ეპოქამ” გადააგვარა).
ნაშუადღევს ყეენს მტკვარში ,,გადააგდებდნენ”. იგი განბანილი გამოვიდოდა და ყველასთან ერთად შეგროვილი ფულით მთელი კვირა ილხენდა.
ქალაქის მეორე საჯარო გასართობი კრივი გახლდათ. იგი კვირაობით იმართებოდა ყველიერის ბოლო დღეებსა და ნათლიღების მეორე დღეს, კვირაცხოვლობას. ჯერ პატარები, 18 – 20 წლისანი ასპარეზობდნენ, მერე 25 – 30 წლისანი.
კრივი მრავალგვარი იყო: მუშტის, ხრიდული (ცალი ხელით), სალდასტი (ქვის სროლით).
თბილისის განუყრელი კოლორიტული სახე გახლდათ გოგირდის აბანოები. აბანო ყარაჩოღლისთვის ბოჰემის შემადგენელი ნაწილი იყო. უიმისოდ ქეიფი არაფრად მიაჩნდათ. იგი ხშირად, სოფლიდან ჩამოსულთათვის სასტუმროს მოვალეობასაც ასრულებდა.
ქალებს კვირის რამოდენიმე დღე ეთმობოდათ. ისინი იქ ლამაზდებოდნენ, სუფთავდებოდნენ, სამკაულებს აჩენდნენ და სარძლოებს არჩევდნენ.
აბანოში შეკრებილი ყარაჩოღლები სახელდახელო სუფრაზე საოცარ სადღეგრძელოებს წარმოთქვამდნენ, მაგალითად: ,,ეს გაუმარჯოს იმ მებაღეს, ვენახში რომ გაივლის, დაწოლილ ვაზს შემჩნევს, წამოაყენებს, ახეირებს, ნაყოფს გამოაღებინებს, დაჰკრეფს, დაწურავს, დალევს და სხვასაც დაალევინებს”.
ისმოდა არაჩვეულებრივი ქალაქური ანდაზები: ,,აქლემი და გალია?!” ,,იმდენი ნამუსი აქვს, რამდენიც ქათმის კვერცხს ბალანი”. ,,დილის ლუკმა ცოლის მზითევს სჯობიაო”. და სხვ.
მზითევზე გამახსენდა... მას ქალის გარეგნობაზე მეტ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ(ჩამონათვალი ხშირად რამდენიმე თაბახს ავსებდა).
ქორწილების, ხატობებისა და ქალაქური ზეიმების მშვენება იყო აშუღი, ანუ პოეტი, რომელიც ექსპრომტად თხზავდა ლექსებს.
მდაბიო ხალხი ორთაჭალის ბაღში ერთობოდა, ევროპულად გაზრდილნი მუშთაიდში. ზამთრობით ყავახანებში იკრიბებოდნენ.
აშუღური ადათებიდან გამოირჩეოდა მოძრავი თეატრი – ნაღლი, ანუ ზღაპარი. მასში მოთხრობილი იყო კეთილი და ბოროტი გმირების თავგადასავალი ან ბიბლიური თემები. აშუღები საკუთარ შემოქმედებას არასოდეს წერდნენ, გონების ფირფიყაზე ატარებდნენ. აი ერთი თბილისელი პოეტის ხოელია ყაზახელის ერთი სტროფი:

,,მე შენი ხვევნა გამიხდა ძნელი,
ეშხით შემლახე, გამიხდი მკვლელი,
სალოცავი ხარ, ხატი ცხოველი,
მეშენს კარებზედ სამღვთოდ მოველი”.



სიმღერები ზეპირად დაგაეცემოდა თაობიდან თაობას. აკადემიკოსი ნიკო მარი წერდა: ,,ქართული ლიტერატურის პოპულარიზაციას ძლიერ ეხმარებოდა საეკლესიო დღესასწაულები...” ამ დღესასწაულებზე საქართველოს ყოველი კუთხიდან იკრიბებოდნენ საუკეთესო მომღერლები და სახალხო მგოსნები (მესტვირე, საზანდარი).
ნაღლის შინაარსი ქალაქში განსხვავებული იყო:

I აშუღი: _ რა ჰკიდია ციდან მიწამდე?
_ ვინა Mმშვიდდება ყველაზე ადვილად?
_ რა გადადის ხელიდან ხელში?

II აშუღი: _ ციდან მიწამდე ჰკიდია წვიმა.
_ ყველაზე ადვილად მშვიდდება ბავშვი.
_ ხელიდან ხელში გადადის ფული.







ეს ჭკუის სავარჯიშო, საპაექრო დიალოგები სავსე იყო მოულოდნელობებით. მოსწრებული პასუხები ხალხში დიდ აღტაცებს იწვევდა, რადგან ,,მუქთად” ისმენდა აზრებს კაცთმოყვარეობაზე, სიკეთე-სიავეზე, პატიოსნებაზე, ერთობა-სიყვარულზე და სხვ.
ყველაზე განთქმული იყო ყარაგიოზას თეატრი – ბნელ ოთახში თეთრ ტილოზე მოძრავი ჩრდილებისა და მთხრობელის თეატრი.
ხალხის გონებრივ მოთხოვნილებებს თბილისში გამოცემული წიგნებიც ემსახურებოდა. გამომცემლობას რედაქტორობდა და მფარველობდა პეტრე უმიკაშვილი.
იმ დროს განსაკუთრებით მოსწონდათ ,,ბეჟანიანი”, ,,ალექსიანი”, ,,ქალვაჟიანი”, თეიმურაზ მეფის ,,ვარდ-ბულბულიანი”, ,,ვისრამიანი”, ,,რუსუდანიანი” და სხვ.
თბილისელ მოსახლეობას ძალიან მოსწონდა ბესიკის, საიათნოვას, ალ. ჭავჭავაძის, ჰაზირას, განჯისკარელის, იეთიმ-გურჯის, ბეჩარას, ფერშანგიშვილის, გივიშვილის (იგივე რიჟაოღლიანის) ლექსები.
გივიშვილი გახლდატ ავტორი რამდენიმე წიგნისა, რომელთა თემა მრავალნაირია: ადამიანის მოვალეობა, სიყვარული, სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი, ძმობა, მეგობრობა:


,,მე იგი მწამს, ვინც რომ ძმობა
დააწესა ჩვენთვის წესად,
თავს გავიხდი აბედათა,
ძმა კაცისთვის დასაკვესად.

მისი ლხინი – ლხინად მიჩანს,
მისი კვნესა – ჩემთვის კვნესად,
ეს არის და ეს იქნება
ამ ჩემს გულში დასათესად”.



ახალმა ეპოქამ ახალი აზრები და ახალი იდეები წარმოშვა ქალაქში. მიივიწყეს ყარაჩოღლური რომანტიკა, გრძნობას გონებრივი მსჯელობა გაეჯიბრა. ხელოსანი და მუშა პოეტები სიტყვის სილამაზეს, ლექსის საერთო აღნაგობას იმდენ ყურადღებას არ აქცევდნენ, რამდენსაც ,,მაგარ” სიტყვებსა და რევოლუციურ ლოზუნგებს.
ამგვარად წერდნენ:

დავითაშვილი – დურგალი, მეჩუქურთმე.
მ. გორდაძე – საპნის ქარხნის მუშა
გ. ხეჩუაშვილი – სტამბის მუშა.
ნ. ნოშრევანიძე – თერძი.
დ. ნინოწმინდელი – მჭედელი.
მ. ლელაშვილი – პაპიროსების მკეთებელი.
და სხვ.
აი ერთი სტროფთაგანი:






,,მიწის შვილი მიწას ვუმღერ,
ვარსკვლავებს არ ვეწოდები,
ხალხმა მშობა, ხალხზედა ვწერ,
მათ ცხოვრებას ვუკვირდები”.





ძველი თბილისის ყველა ფენის ადამიანს ერთად ხიბლავდა იეთიმ გურჯის პოეზია.
,,იეთიმ – გურჯი” ნიშნავს ობოლ ქართველს. ხარფუხელმა უდედმამო ბიჭმა, რომელსაც სკოლა არასოდეს უხილავს, წერა-კითხვა თავისით ისწავლა, ვრცელი პოემით ,,ანაბაჯით” დაიპყრო თბილისელთა გული, სმენა, გონება.
ვახტანგ კოტეტიშვილმა იეთიმი ფიროსმანს შეადარა... აბა მოუსმინეთ:


,,ჩემო ხატო! ჩემო ღმერთო!
შენს სურათზე სანთლად ვენთო;
გთხოვ წყალობა გაიმეტო,
ლამაზების პრეზიდენტო!”



იეთიმ-გურჯი რუსთაველის შვილობილად და მეორე საიათნოვად აცხადებს თავს.
იეთიმი სპარსული პოეზიის შვილია:


,,მე ახალი დარდი მიყიდია,
წყალში ვდგევარ ცეცხლი მიკიდია”.



იეთიმმა თუ თავად მოახერხა წერა-კითხვის სწავლა, პოეტმა ბეჩარამ მხოლოდ ჯვრის დასმა იცოდა. ბეჩარას შემოქმედება მთლიანი სიმღერაა. მას არ დაუბეჭდავს წიგნი, მაგრამ თბილისში ყველა დაირის დამჭერმა მისი ლექსები ზეპირად იცოდა: ,,ვერ მიმღერია”, ,,მანდ ეგდე”, ,,არ მიკვირს”, ,,რა ოინია” და სხვ.
საიათნოვას სახელოვანი მემკვიდრე იყო თბილისელი პოეტი ჰაზირა. იგი, როგორც ამქრის უსტაბაში, კრებდა შეგირდებს (ხშირად უსინათლოებს), ასწავლიდა სიმღერას, დაკვრას, არქმევდა ზედმეტ სახელებს, ამღერებდა და აღებული ფულით ღარიბ-ღატაკებს ეხმარებოდა.
მოუსმინეთ ჰაზირას:


,,არ მიყვარს, არა, არ მიყვარს,
კაცი ორპირი, ცბიერი,
არც შევჭამ მე იმის პურსა,
თუ გინდ ვკვდებოდე მშიერი.

არ გავცემ ხმასა გულახდით,
არ გაიღვიძოს მძინარემ,
არც იმის ხიდზე გავივლი,
თუ გინდ დამახრჩოს მდინარემ!”





ჰაზირას მუხამბაზი ,,მარტის თვე” ალეგორიულად გამოხატავს მეფის რუსეთს, რომელიც ჰქუსლავს თავისუფლებისმოყვარე ხალხს. ამ ლექსისთვის იგი რამდენჯერმე დააპატიმრეს...
ჰაზირას ლექსები ძველი თბილისური ტემპერამენტის უკანასკნელი აკორდები იყო...
მოკვდა ჰაზირა და დამთავრდა ძველი თბილისის ლიტერატურული ბოჰემა...
აღელვებულმა გადავფურცლე იოსებ გრიშაშვილის თხზულებათა III ტომის, 330-ე გვერდი. მეც ავტორივით დამწყდა გული, რომ აღარავის აინტერესებს ,,ლოპიანას დარდები”, გოგირდის აბანოებში გამართული ლხინი... ანთებული სანთლებით ქუჩებში სიარული...
მეც მიყვარს თბილისი...
მეც მსურს ვთქვა:
,,მეგობრებო, მწერლებო, პოეტებო, ნუ დავუთმობთ თბილისს მხოლოდ არქეოლოგებს... ნუ მოვსპობთ ძველს მთლიანად! დავტოვოთ აქლემის ყელივით უსწორმასწორო ზოგიერთი ქუჩა და მერცხლის ბუდესავით მიკრული სახლები... არ დავივიწყოთ ძველი თბილისის ,,ხალხური პოეზიის სინოყივრე’’.
მადლობა პოეტო იოსებ, რომ დამანახვე აფერადებული სიძველე თბილისისა, რომ დამაწაფე ბუნებრივ ვეძას – ანკარა წყაროს კოლოროტული პოეზიისას!


Tbilisis #62-e sajaroskolis VIIIg klasis moswavle

Un zoo cherche la bienfaitrice qui a hébergé un éléphant pendant la guerre

Le zoo de Belfast s'est lancé lundi à la recherche d'une mystérieuse femme qui pendant la Seconde guerre mondiale a sans doute sauvé de la mort un de ses pensionnaires: une femelle éléphanteau prénommée Sheila. Cette femme restée à ce jour anonyme a hébergé Sheila dans son jardin pendant une partie de la guerre, par crainte que le zoo ne soit touché par les bombardements allemands notamment lors du "Blitz" sur Belfast en 1941.

"Cette femme est une sorte de légende pour le zoo", a expliqué la responsable commerciale du zoo, Joy Bond. "On a des photos d'elle depuis longtemps mais personne n'est parvenu à l'identifier".

Le zoo de Belfast a décidé de lancer cet appel à témoins pour marquer son 75e anniversaire. Les clichés en noir et blanc, au grain épais, ne permettent pas de lever le voile sur son identité. Plusieurs personnes ont déjà appelé pour dire qu'il pourrait s'agir de leur voisine, selon Mme Bond.

"Sheila est arrivée au zoo à la fin des années 1930, et elle y a vécu jusqu'au début des années 1960", a ajouté le directeur du zoo, Mark Challis. "Sans l'intervention de cette dame, cela n'aurait peut-être pas été le cas".

Pendant la guerre, le gouvernement avait ordonné d'abattre 33 animaux, dont un tigre, un puma et deux ours polaires, de peur qu'ils ne s'échappent en cas de raid aérien, a indiqué le zoo. (afp)

Les macaques apprennent à leurs petits à se nettoyer les dents

Les macaques à longue queue montrent à leurs petits comment se nettoyer les dents au moyen d'éloquentes démonstrations, a annoncé mercredi un chercheur japonais, pour qui cela pourrait prouver la capacité des primates à enseigner l'utilisation d'outils à leur progéniture.

"L'enseignement de techniques d'utilisation d'outils est d'habitude présenté comme spécifiquement humain", a souligné Nobuo Masataka, de l'institut de recherche sur les primates de l'université de Kyoto (centre-ouest).

L'équipe de M. Masataka a observé sept femelles d'une colonie de macaques à longue queue, installée près de Bangkok en Thaïlande, et a étudié comment elles s'y prenaient pour nettoyer les espaces entre leurs dents avec des mèches de cheveux humains, comme avec du fil dentaire.

Selon les résultats de l'étude, les femelles se nettoyaient les dents deux fois plus souvent et de façon plus minutieuse lorsque leurs petits les regardaient, laissant penser qu'elles montraient à leur progéniture comment s'y prendre.

M. Masataka a prévenu que ses travaux étaient encore "à l'état d'hypothèse". "Nous pensons désormais concentrer notre étude sur les petits, pour voir si les actions de leurs mères leur permettent effectivement d'apprendre comment se nettoyer les dents", a-t-il expliqué. (afp

Près de 200 baleines pilotes échouées au large de la Tasmanie

Près de deux cents baleines pilotes et quelques dauphins se sont échouées dimanche sont échoués sur une île près de la Tasmanie, au sud de l'Australie. Selon un porte-parole d'un organisme local de conservation de la nature plus de 140 petites baleines sont mortes.

Les volontaires espéraient trouver quelques animaux encore vivants.
Le globicéphale ou baleine-pilote est le moins connu des vrais dauphins. Il se caractérise par un melon frontal très développé.
Au cours des derniers mois, dans les zones autour de la Tasmanie, plus de quatre cents cétacés ont été rejetés sur le rivage. La plupart d'entre eux ont perdu la vie.

Dé.L.

Предательство приравняли к запаху скунса

Предательство приравняли к запаху скунса.
Даниил СИНИЦА

Ambi Pur: Skunk

Отвращение к чему бы то ни было имеет универсальный физиологический механизм: человеку будет одинаково неприятно как от созерцания загаженного унитаза, так и от сомнительного комплимента. К такому выводу пришли канадские ученые из Университета Торонто.

Психологу Хане Чапман и ее коллегам удалось установить, что реакция лицевых мускулов одного и того же испытуемого на горькие жидкости, неприятные запахи, омерзительные изображения и оскорбляющие человеческое достоинство финансовые предложения совершенно одинакова. Авторы исследования утверждают, что среди всех мимических движений, что они изучили, нашелся всего один по-настоящему универсальный признак - это реакция на горький вкус. Почувствовав на своем языке нечто, весьма далекое по вкусу от ванильного мороженого, человек непроизвольно поднимает верхнюю губу и морщит нос.

Точкой отсчета психологи назначили электрический потенциал, возникающий при сокращении мышцы губы - именно он был использован для измерения интенсивности неприятных ощущений. После этого ученые удостоверились, что тот же сигнал возникает и при демонстрации другим добровольцам всякий отвратительных изображений - открытых ран, загаженных по края унитазов, мерзких насекомых и прочего. На выходе они получили сокращение той же мышцы и те же значения электромиографии (измерение электрического потенциала на мышцах).

На грустные же, но не отвратительные изображения - например, фото бездомных, дорожных происшествий или безнадежно больных и потерянных людей - реакция также была отрицательной, что зафиксировали приборы, хотя верхняя губа участников эксперимента при этом и не двигалась. Так что психологи сочли доказанной общность отвращения от горького вкуса и от нечистот.

Затем ученые перешли к третьей части испытания. В качестве итогового теста психологи выбрали несправедливость, замаскировав ее под стандартной психологической игрой "Ультиматум". Результат не оказался сюрпризом: реакции наблюдались все те же, и уровень отвращения находился в прямой зависимости от несправедливости предложения.

С конкретными выводами ученые не торопятся: возможно, несправедливость и аромат скунса обрабатываются по отдельности и просто запускают одну и ту же реакцию. С другой стороны, не исключено, что организм приспособил для обработки моральных стимулов ту же систему оценки, что и для стимулов гигиенических.

"Моральные качества часто считаются вершиной эволюции, которой достиг человек. Тем не менее, отвращение - это очень древняя и примитивная эмоция, сыгравшая ключевую эволюционную роль в развитии инстинктов самосохранения и выживания у человека. Наше исследование показывает, что отвращение играет не меньшую роль в моральном облике людей, чем сложные умозаключения", - резюмирует Хана Чапман.

Funny Animals

Сервировка стола

Сервировка стола




В VI веке впервые появились свечи, сделанные из пчелиного воска или сала. В VII! веке при многих королевских дворах еще не было ни скатертей, ни тарелок. Кушанья накладывали в углубления на дубовом столе. Часто ели и пили без меры, так что застолья нередко заканчивались общей свалкой. Существовал даже закон, по которому все присутствовавшие за столом могли быть привлечены к ответственности за убийство, если кто-нибудь погибал в пьяной драке от руки своего соседа по столу. Но если в трапезе принимали участие более семи человек, то к ответственности не привлекали никого, дабы предотвратить истребление знати.
Карл Великий, живший с 744 по 814 год, возродил традиции греков и римлян и превратил застолье в пышный ритуал. Во время еды он слушал музыку или ему читали вслух. За столом ему прислуживали стольник и кравчий. Свои праздники Карл Великий устраивал с большим размахом. Зал украшали коврами, еду подавали на золотых блюдах. Мясо за столом ели с помощью маленьких ножей, поскольку ложек было мало. О развлечении гостей заботились многочисленные певцы, шуты и танцовщицы. После праздника, прощаясь с гостями, Карл преподносил им богатые подарки. С XI века к трапезам начали допускать и женщин; поведение гостей во время застолий сразу же стало более цивилизованным. За столом сидели парами и пользовались одним кубком и блюдом на двоих. Стол украшала скатерть, о которую, однако, можно было вытирать руки. Тому, как вести себя за столом, учили особые правила: рекомендовалось не вытирать жирные пальцы о праздничную одежду, есть и пить не спеша. Важной принадлежностью стола была роскошно украшенная солонка. Она всегда была закрыта и охранялась, поскольку все боялись возможных попыток отравления: господствовало мнение, что в соли яд нельзя обнаружить.

Кульминацией праздничного застолья был жареный павлин, лебедь или фазан, которого вносили, украсив его собственным же оперением. По окончании пира столы в буквальном смысле поднимали. Ведь состояли они из столовых досок, которые клали на козлы, а затем доски отставлялись в сторону. Поэзия миннезингеров и другие литературные произведения дают нам прекрасную картину жизни в XII-XIII веках. Культура застолий играла все большую роль. Рыцарь должен был знать очень многое, чтобы достойно вести себя за столом. Правилами хорошего тона запрещалось разговаривать с полным ртом и выхватывать у соседа из-под носа лучший кусок. Дамы должны были хорошо поесть заранее, дабы на пиру с чистой душой и без внутренних терзаний предлагать рыцарям лучшие куски мяса. Строго соблюдался порядок рассаживания гостей; в торце широкого стола сидел хозяин дома, за особыми столами - его семья и почетные гости. Остальные гости сидели на простых скамьях вдоль стен.

В XIII веке вино и хлеб были на каждом столе. Каша, горох, яйца и бобы являлись основными продуктами питания. Мясо было привилегией богатых. Однако по большей части они ели не лучше, а просто чаще. В княжеских кругах мытье рук превратилось в ритуал. В это время излюбленными были плюшевые скатерти, сложенные вдвое и усыпанные цветами. Сосуды на столах также украшали венки из цветов. Но число ножей и ложек было ограничено. Пажи вносили блюда на серебряных и оловянных подносах и подходили сначала к резчику жаркого, а затем к гостям. Те брали кушанья аристократично: тремя пальцами - и клали на круглые куски хлеба, которые служили тарелками. Богачи выставляли напоказ приборы, разложив их на сервировочных столах. Простолюдины же довольствовались посудой из дерева, глины или простого толстого, так называемого 'лесного' стекла. В XIV-XV веках начинается расцвет бюргерства. Новая знать тоже стремилась к более роскошной жизни. В домах богатых торговцев появились ножи, ложки, солонки, сосуды для напитков. Все больше входили в употребление тарелки из олова и дерева. Но на торжества по-прежнему каждый гость приносил с собой ножи и ложки, поскольку у хозяина чаще всего их было немного и хватало только для себя самого и своих близких. Правила поведения за столом становились все более утонченными. Вот что говорится в руководстве к поведению за столом от 1492 года: 'Не чешись за столом. Ибо это насмешка двору. Не хватайся за живот и за голову. Иначе могут подумать, что ты вшивый и пьяный. Да будет брюхо твое здорово во все времена, и зад твой в порядке, а чтобы он не каркал до времени, беги подальше от людей'.
Во время больших праздников стены украшали цветами. Гостей не только богато принимали, но и одаривали дорогими подарками. Вот как, например, рассказывали о праздничном банкете герцога фон Шартреза: 'Внесли большой засахаренный ствол дерева, в котором находились записочки с именами приглашенных. Затем были принесены шейные цепочки, браслеты, серьги, пряжки и цепочки для шапок общей стоимостью в 250 скуди. И его светлость начал лотерею. И пока каждый тянул и искал выигрыш, играли четыре флейты'.

В новое и новейшее время

В XVI веке в Европе стало обычным делом пользоваться ножами и ложками. Только вилка укоренялась медленно. Она была заимствована у венецианцев, которые пользовались ею, когда ели фрукты, чтобы сок не окрашивал пальцы. Во Франции долго пользовались пятипалой вилкой. Именно ее подразумевал Монтень, когда говорил: 'Иногда я ем так торопливо, что кусаю пальцы'. В те времена распространению новых обычаев сопротивлялось главным образом духовенство, которое настаивало на сохранении традиций застолий времен Иисуса Христа. Но культура застолий обогащалась, и вот уже скатерть и салфетки стали привычными предметами сервировки. Появились специальные блюда для жаркого, супницы и тарелки из олова и серебра, редко из фарфора, который привозили из Китая. Знать и богатые горожане устраивали роскошные праздники, похожие на те, что были в позднем Риме. В моду вошли несъедобные муляжи кушаний; стол украшали копии крепостей, городов и ландшафтов. Люди, достигшие высокого уровня благосостояния, обязаны были владеть искусством резать жаркое. Существовали даже учебные пособия, 'Книжечки резчика', в которых часто рассказывали и о том, как складывать салфетки. Во время праздников помещения пышно украшали цветами, при этом все большую роль играли срезанные цветы, которые впервые стали ставить в специальные сосуды. В XVII веке начал формироваться современный вид столовых приборов (ножей, вилок, ложек). Вилка получила всеобщее распространение и приобрела ту форму, которую имеет и по сей день - с тремя или четырьмя чуть согнутыми зубцами. Ложку стали делать плоской, а нож получил закругленный конец. Гостям теперь уже не приходилось приносить приборы с собой, поскольку в каждом доме их было достаточно. Цветы в особых сосудах украшали стол, по стенам крепили гирлянды из цветов и ветвей.

В 1695 году во Франции изобрели керамический фарфор, который, однако, не получил распространения, поскольку был мягким (без каолина) и хрупким. В Богемии развивались стекольные мануфактуры, производившие особо прочное стекло, близкое к хрусталю. В конце XVII века англичане открыли, что стекло обретает особый блеск, если в него добавить свинец. В Европе XVIII век принес решающее изобретение: 'новое' открытие фарфора. Начиная с XIII века 'белое золото' в больших количествах импортировали из Китая. Фарфор был объектом престижа для княжеских дворов. В Европе проводили многочисленные эксперименты, чтобы самим производить желанную керамику. В 1707 году естествоиспытателю Эренфриду Вальтеру графу фон Чирнхаузу и его помощнику Иоахиму Фридриху Бётгеру удалось наконец получить керамику из красной глины. Годом позже получили первый белый твердый фарфор, а вскоре и глазурь. В 1710 году в Мейсене возникла фарфоровая мануфактура, которая, однако, не смогла долго удержать монополию. На мануфактурах, возникших вслед за ней, начиная с 30-х годов XVIII века стали производить большие фарфоровые сервизы, выполненные в едином стиле. Впервые появилась возможность накрыть стол одинаковой посудой. Были унифицированы и столовые приборы, их промышленное производство началось в ; АНГЛИИ в 1781 году. С распространением чая, кофе и шоколада появилась и специальная посуда для них. С 1730 года получают распространение чашки различной формы. Их развитие шло на основе китайской чаши 'вершинки'. Так же в качестве европейского декоративного элемента к ним добавили ручки, а также блюдца. Благодаря появлению новых напитков, завтрак приблизился к своей современной формe. Наряду с появившимися в то время 'кофейными кружками', которые собирались в послеобеденное время, в обществе укоренялись и новые обычаи. В XIX веке в Германии и Австрии сложился стиль бидермейер (1818-1848). Появился круглый стол, который стал центром салона. Неотъемлемой принадлежностью празднично накрытого стола были цветы, которые располагались в вазах и на роскошных додставках. Букет в стиле бидермейер современен и по сей день. В конце 1-века стол украшали зелеными островками из папоротников и пальм, излюбленными были композиции растений в горшках и цветочные гирлянды. Франция стала классической страной хорошей кухни. Долгое время 'Физиология вкуса', написанная Ансельмом Брилла-Савареном в 1825 году, была нормативным произведением. Книга эта стоит у истоков новой традиции, согласно которой уважаемым человеком считается не чревоугодник, но гурман. 'Радость еды мы делим с животными, она предполагает наличие голода и необходимость его удовлетворения. Право на радость от хорошего стола принадлежит только человеку. Она предполагает и подготовку к приготовлению кушаний, выбор места и состава гостей'.

На этой основе в XIX ив начале XX века все более совершенствовалась культура застолий. Сам званый обед стал короче, в моду вошли застольные речи (тосты). Сервиз состоял теперь из множества предметов, предназначенных для отдельных блюд; для столовых приборов были открыты новые металлы и сплавы (никель, нейзильбер, или мельхиор, и другие). Особое значение имели искусно сложенные салфетки, которые дополняли сервировку стола. Большой прогресс был достигнут и в развитии освещения: в 1855 году появилось газовое освещение, а в Америке с 1860 года - керосиновые лампы. Лампы накаливания пробивали себе путь очень медленно. Нынешнее столетие отличается рационализацией времени и труда. Последствия этого сказались и на культуре еды. После второй мировой войны в этой области, как и во многих других, началась американизация. Повсюду возникали оборудованные для 'быстрой еды' рестораны самообслуживания. Стол-буфет с холодными закусками пришел на смену круглому столу, вечеринки с коктейлями - 'кофейным кружкам'. Однако в последние годы вновь больше внимания стали обращать на то, чтобы красиво накрыть стол и хорошо составить меню. 'Быстрая еда' по-американски или культура застолий - сегодня приходится выбирать. Не каждый день можно празднично сервировать стол, и тем не менее, даже малыми средствами, но соблюдая некоторые правила при выборе посуды, украшений из цветов и других декоративных атрибутов, можно создать особую атмосферу.
www.kulina.ru

cafe del mar ,lounge

cafe del mar ,lounge

feedjit

Earth

Create your own visitor map!